Vlaams-nationalisme: geen product van collaboratie, maar van repressie

Ingezonden door LVB op 2012-12-27 18:02

(...) De naoorlogse geschiedenis van de Vlaamse Beweging is niét getekend door de collaboratie, zoals [Lode] Wils beweert, maar door de repressie, en dat is iets helemaal anders. Mensen uit alle richtingen kwamen in Vlaanderen in opstand tegen het onrecht door België tijdens de repressie begaan, en zeer in het bijzonder tegen de verwaarlozing door de Belgische staat van zijn plicht tegenover de gezinnen en de kinderen van de echte en zogenaamde collaborateurs.

Toén, in die naoorlogse jaren, is er ongetwijfeld een golf van België-haat over Vlaanderen gespoeld, maar wie anders dan België zelf heeft daar schuld aan?

Ik las dezer dagen in een gesprek dat kardinaal [Godfried] Danneels had met Het Laatste Nieuws (8.12.12) dat ook hij een kind van de repressie is. Zijn vader belandde bij de Bevrijding kortstondig in de gevangenis op beschuldiging van collaboratie.  Wat had de brave man misdaan?  "Elke zaterdag (aldus de kardinaal) maakte hij voor Winterhulp soep voor de arme mensen". (Winterhulp was een hulporganisatie, uiteraard - zoals alles - tijdens de bezetting functionerend onder Duits toezicht).  Zoals de vader van de kardinaal waren er honderdduizenden.

Soms denk ik dat België toen zijn doodvonnis heeft getekend. Toen Hugo Claus nog in Nukerke woonde (jaren zestig) en ik daar een lang gesprek met hem had, was hij het met die stelling eens. Hij was ook een kind van de repressie.

Mark Grammens in Journaal, 27 december 2012

Reacties

#118487

traveller

vrijdag, 28 december, 2012 - 08:42

 

100 % correct, kan ik uit persoonlijke ervaring bevestigen.

#118600

Anonymous

zondag, 20 januari, 2013 - 16:15

 

Wat speelt de Vlaming toch graag de geslagen hond, de underdog, de Calimero. Iedereen is altijd tegen hem. Pure paranoia ja!

#118601

Marc Huybrechts

zondag, 20 januari, 2013 - 18:50

 

Wat een absurde affirmatie die u komt maken in uw oneliner! Alsof iemand, eender wie, "graag" een "geslagen hond" zou willen spelen. Vooraleer men psychiater wil spelen doet men er best aan van zijn gezond verstand te gebruiken alvorens te spreken/schrijven.

De relevante vraag hier is of de "repressie" aan een historische realiteit beantwoordt, of niet? Juist gelijk de "collaboratie" dat deed, althans voor sommigen. En als het antwoord op die vraag ja is, dan zit er misschien wel enige waarheid in de gepresenteerde stelling van het citaat van Grammens. Persoonlijk denk ik dat die waarheid maar partieel is, en dat het Vlaams nationalisme (gelijk eender welk ander nationalisme) op een veel bredere en meer rationele basis berust. Dat betekent echter niet dat het noodzakelijk zal kunnen zegevieren, want er zijn vele oneliner producenten vandaag die zichzelf niet kunnen respecteren.

#118602

traveller

maandag, 21 januari, 2013 - 10:42

 

Anonymous,

 

Zoals gewoonlijk de reactie van een onwetende die alleen de Vlamingen probeert belachelijk te maken.

De repressie was puur anti-Vlaams, van de 82.000 franstalige economische collaboratie dossiers zijn er effectief 3.000 behandeld, de andere zijn vertikaal geklasseerd.

ALLE franstalige collaboratie dossiers, economisch en politiek, zijn verdwenen, pfff, in rook of lucht opgegaan. ER ZIJN GEEN FRANSTALIGE COLLABORATIE DOSSIERS MEER.

De calimero's hebben goede redenen om zich geviseerd te voelen.

Spaak, Gutt en Pierlot, als je een beetje de belgische geschiedenis kent moet je die namen kennen, hebben BRIEVEN geschreven die UITGEKOMEN zijn na de oorlog, aan de belgische financiële bazen om toe te laten, officieel, zaken te doen met de Duitse overheid, oorlogszaken voor oorlogsmateriaal. Die brieven gingen naar de Société Générale, holding van 90 % van de belgische oorlogsmateriaal fabrikanten en Hannecart, baas van de grootste belgische cement groep, dag en nacht werkend voor de Atlantik Wall.. De man die de brieven kreeg in België was Galopin, voorzitter van de Nationale Bank van België. Hij kreeg de brieven van Spaak, Gutt en Pierlot via Cattier. Cattier stierf tijdens de oorlog in Funchal en zijn familie ontdekte en publiceerde een deel van de brieven in 1946. Galopin werd door "onbekenden" vermoord in 1944, één maand voor Spaak en Gutt in België terug kwamen van Londen. De Duitsers lieten Galopin direct met Londen bellen voor belangrijke zaken.

Goering vond dat de Belgen fantastisch waren, de beste oorlogsproducenten van Europa.

Als je niets kent van een onderwerp ben je beter je mond te houden of je handen van het klavier.

 

#118603

fcal

dinsdag, 22 januari, 2013 - 00:28

 

Juist, Traveller, ik was in een vorig leven een tijdlang bedrijvig in een Waals metaalconstructiebedrijf. Hun hoofkantoor was in die typische 'Art Deco'-stijl opgetrokken met afgeronde vormen en toch strakke lijnen, die zo populair was in het late interbellum. Het was een relatief modern gebouw qua lay-out en was qua verlichting, centrale verwarming en rijkelijke lambrizering in de kantoren en deurwerk zijn tijd ver vooruit en nog steeds uiterst behaaglijk om in te werken.

Benieuwd naar het jaar van bouw ging ik op zoek naar de vroeger gebruikelijke arduinen 'handtekening' van de architect. En mijn verbazing was toen groot want het gebouw was opgetrokken in 1942, een tijd van complete cement en andere bouwmaterialen rantsoenering. Het was duidelijk, dat de levering van rollend materieel aan de bezetter geen windhandel was.

FN had tijdens de oorlogsjaren, als ik me niet vergis, een tewerkstellingvan 18.000 à 20.000 man. Munitie 'galore' en wapens verslijten. Met zo'n prima klant Kassa, kassa! Een groot verschil met socialistische vooroorlogse tijd van het 'gebroken geweer'.

Niet alleen de Waalse en Brusselse repressiedossiers zijn verdwenen maar ook deze van de Jodenvervolging. Als een historicus die wil analyseren kan hij alleen de Vlaamse nog raadplegen en er eventueel over publiceren. Jodenvervolging in franstalig België: onbestaand geworden!

#118608

Thomas

donderdag, 31 januari, 2013 - 15:24

 

Dit vind ik bijzonder interessant en heel explosieve materie.

In hoeverre is dit allemaal bewezen en gedocumenteerd ? Nooit van gehoord !

#119250

Anonymous

woensdag, 14 mei, 2014 - 16:18

 

Vreemde reactie.
Nog dit weekend, op Radio 1 bij Friedl (programma "Touché") interviewt ze een kind van een "veroordeelde" uit de repressie.
De passage over hoe ze het "dossier" over haar pa bijna niet mocht inkijken is verbijsterend.
Het verklaart WEL waarom er, na 60 jaar, nog steeds zoveel "verzwegen" dingen zijn.
Als ze dat dossier pas mag zien, als ze belooft er niet over te communiceren, betekent dat voor heel velen dat "België" het onrecht tegen zijn eigen burgers nog steeds probeert te verbergen.
Dat is bewust de onduidelijkheid en de geruchten warm houden, voeden.

ALS die documenten nog steeds "gevaarlijk zijn voor de veiligheid" is er eg veel onrecht gebeurd.
OF ... ze bevatten chantagemateriaal. Tegen wie dan ?

#118609

fcal

vrijdag, 1 februari, 2013 - 03:56

 

Hoezo explosief? Nooit gehoord of gelezen van de liberale minister Van Glabbeke die in de vroege na-oorlogse jaren (1946?) alle vooral Waalse economische collaboratiemisdrijven seponeerde? Hij diende er zelfs voor ontslag te nemen. De maatregel bleef behouden.

Oh, nog iets anders, alle collaboratie vanwege de socialistische partij (BWP of Belgische Werkliedenpartij) van 1940 tot aanvang 1942 werd eveneens van vervolging uitgesloten. De vooroorlogse BWP-voorzitter Henri De Man ontbond de partij in juni 1940 en stuurde aan op een nauwe samenwerking met de Nazi's (Nationaal-Socialisten). Hij vond het fantastisch dat er eindelijk een einde gekomen was aan het burgerlijke bewind in België. Pas toen de Sovjet-Unie, die samen met Duitsland Polen bezet had in 1939, verraden werd door Hitler (juni 1941) en de Russische kampanje slecht verliep, maakte Henri Deman zich uit de voeten, ,eerst naar Frankrijk en vervolgens naar Zwitserland. Hij werd bij verstek veroordeeld, zat nooit en kwam om in een ongeval op een overweg bij Mürten in Zwitserland. 

#118610

Thomas

vrijdag, 1 februari, 2013 - 08:44

 

@fcal
Eerlijk nooit van gehoord. Van het Vlaamse collaboratieverleden daarentegen...

#118613

fcal

zaterdag, 2 februari, 2013 - 02:28

 

@Thomas

Een goede start is de vraag "Cui bono?". Wie of wat komt deze of een andere situatie, evolutie, gebeuren verhaal of wat dan ook ten goede. Wie of wat haalt hieruit voordeel en hoe? Dan worden vele zaken duidelijk. Een voorbeeld: tot midden 60-er jaren, zie alle toenmalige oorlogsfilms, werd WO2 voorgesteld als een strijd tussen landen, tussen nationaliteiten met slechts een relatief beperkte insteek aangaande ideologie en in dit opzicht was het essentieel een strijd tussen vrijheid en democratie tegen onvrijheid en dictatuur. Hierbij werden alle slachtoffers gelijk benaderd. Er werd geen onderscheid gemaakt tussen joodse en niet-joodse slachtoffers, deze laatsten waren trouwens een veelvoud van de eersten en iedereen was slachtoffer van die hatelijke dictatuur. De ontdekking van de concentratiekampen verwekte een algemene afschuw en bevestigde het gelijk van de vrijheid en democratie. Er bleef niettemin sprake van Duitsers, Italianen en Japanners, de As-mogendheden en van Fransen, Engelsen, Russen en Amerikanen, de Gealliëerden. Nazi's, fascisten, communisten, democraten  e.d.m. werden niet als dusdanig vermeld. En toen in de 70-er jaren kwam de nieuwe duiding: geen Duits leger maar Nazi-leger, fascisme i.p.v. nationaal-socialisme,  ondanks het feit dat er meer liberalen omkwamen in de kampen dan socialisten, waren deze laatsten toch de echte tegenstanders van de Nazi's, naïeve vendelzwaaiers met lokale politieke ambities werden prompt ideologische collaborateurs en kampbeulen enz... En dat is nu nog zo alhoewel door de nieuwe media de hersenspoeling minder lukt dan vroeger. Cui bono in Vlaanderen, in België, in Europa, in de wereld?

#118614

Benny Marcelo

zondag, 3 februari, 2013 - 17:51

 

@fcfal:

"naïeve vendelzwaaiers met lokale politieke ambities werden prompt ideologische collaborateurs en kampbeulen enz"

Ik wil dat graag geloven hoor, ik ken geen enkele vendelzwaaier. Maar zoals gij dat daar vermeld zou even een concrete naam vernoemen pas echt bewijs zijn. Dus graag een naam van een naieve vendelzwaaier met locale ambities die later ideologische collaborateur en kampbeul is geworden. In feite moet je er meerdere vernoemen aan gezien je op zijn zachtst uitgedrukt nogal veralgemeend.

Dat er meer liberalen dan socialisten omkwamen in de kampen, ook dat wil ik weeral geloven, pas nadat je enige cijfers met gegevensbron kunt vernoemen.

Dat er meer niet joden dan anderen in de kampen zijn omgekomen, ik veronderstel dat je daarmee homo's, zigeuners, gehandicapten enzv bedoeld. Ook dat wil ik weer geloven, maar dan wel met cijfers en gegevensbron.

Zonder cijfers of enige gegevensbron beschouw ik je interventie als politiek correcte lulpraat.

#118616

Marc Huybrechts

zondag, 3 februari, 2013 - 23:20

 

@ BM

Hier is duidelijk een misverstand in het spel. In uw citaat bedoelt Fcal met "werden" duidelijk..."werden gezien of voorgesteld als... ". Hij had het over een "nieuwe duiding" vanaf ruwweg de 1970's die "vendelzwaaiers" (lees flaminganten) voorstelde als collaborateurs en kampbeulen. Het ligt voor de hand dat die duiding flagrant vals was, maar...' in war and love, all is permitted', en de strijd tussen Belgicisme en Vlaamsgezindheid is altijd een 'war' geweest (ook al zullen vele naievelingen dat niet willen erkennen of zien).

#118617

fcal

maandag, 4 februari, 2013 - 03:07

 

@MH

In het raam van de Vlaamse strijd voor gelijkberechtiging in woord en daad binnen België werden de naïeve 'vendelzwaaiers' van de jaren 40 en 45 landverraders geheten voor circa 1965 - 1970 en erna ideologische collaborateurs en 'kampbeulen'. Ook de jongere naoorlogse democratische Vlaamsgezinden werden toen prompt van het Nazi-etiket voorzien. Dat duurt nog steeds voort in linkse kringen en meer speciaal voor alle Vlamingen zonder onderscheid in veel franstalige milieu's. In geen enkel ander Europees land gebeurt dit. 

#118615

fcal

zondag, 3 februari, 2013 - 22:00

 

 

@Benny Marcelo

 

Het staat u vrij mijn bijdrage als 'lulpraat' te beschouwen, want ik vertik het om uw werk als kritische lezer te gaan verrichten i.v.m. het opzoeken van gegevens en cijfers. Bovendien geef ik in antwoord op een gestelde vraag ook ten dele een geobserveerd sfeerbeeld en de evolutie van wat in de maatschappij als overheersende benadering van WO2 gold voor 1965 en erna. 

 

Met 'naïeve vendelzwaaiers met lokale politieke ambities' bedoel ik deze Vlamingen, die dachten België te kunnen hervormen op gemeenschapsvlak met de hulp van de bezetter zonder dat zij met de geopolitieke doelstellingen van deze laatste rekening hielden. In dit opzicht was de gevoerde politiek van bijvoorbeeld de leiding van het VNV uiterst naïef. Hun onnozele houding hebben zij pas in 1943 ingezien en zijn toen begonnen hun betrokkenheid aan collaboratie af te bouwen. Even naïef was de houding van de socialisten voor 1942, zie Hendrik De Man. De communisten waren veel realistischer en ook cynischer. 

 

Wat de slachtoffers betreft had ik het over het totale aantal en niet alleen zij, die in de concentratiekampen omgekomen zijn. Het aantal burgerslachtoffers tijdens WO2 overtrof vele malen het slachtofferschap van de kampen. Ook in mijn familie vielen enkele slachtoffers toen ons huis tijdens een Duits bombardement vernield werd. 

 

Ik heb hierboven enkel willen schetsen hoe vanaf  circa 1965 er een omslag kwam naar een sterk ideologische benadering van WO2. Dit was een algemeen West-Europees gebeuren en werd door de linkse partijen geïnitieerd en vervolgens sterk uitgebouwd. De Sovjet-Unie was hieraan niet vreemd. De Koude Oorlog was ook een ideologische oorlog. Een en ander verleende de linkse partijen immuniteit qua eigen collaboratie-gedrag en zorgde ervoor dat de Goelag of de Holodomor (Oekraïne) nooit ter sprake kwamen. 

 

#118619

Govaert Jan

maandag, 4 februari, 2013 - 16:51

 

De francofone belgische reactie was tegen het flamingantisme en de taalstrijd gericht en tegen alles van die aard dat ze als gevaarlijk beschouwden voor de francofone heerschappij.

Dat was een van de hoofdmotieven van de hardere repressie tegen de collaboratie in Vlaanderen.

Ik heb een oostfronter gekend die mee met het legioen Degrelle tegen de communisten gevochten heeft. De Walen en Franstalige Brusselaars in dat legioen zijn anders berecht geworden dan de Vlamingen in dat leger. Bij de Vlamingen werd eveneens een intentie vermoed tegen de Belgische staat wat bij de Walen niet werd weerhouden daar zij zelf België zijn en men kan moeilijk tegen zichzelf collaboreren.

#118622

Marc Huybrechts

maandag, 4 februari, 2013 - 21:53

 

@ Jan Govaert

Ik denk dat ik begrijp wat u wil zeggen, maar uw laatste zin houdt geen steek. Er waren zowel Franstalige als Nederlandstalige "collaborateurs", en dat waren allemaal Belgen. Die 'collaboreerden' dus allemaal met nazi-Duitsland "tegen zichzelf" (in uw formulering). In feite 'collaboreerden' zij tegen Belgie, en dat heeft niets te maken met het taalverschil tussen Franstaligen en Nederlandstaligen.

#119319

www.nieuweorde.be

maandag, 1 september, 2014 - 13:11

 

@Marc Huybrechts

Zoals Jan Govaert heeft aangehaald was er tijdens én na de oorlog wel degelijk een verschilldende 'insteek' bij Vlaamse en Waalse collaborateurs-Oostfronters. De overgrote meerderheid van de Waalse collaborateurs vertrok wel degelijk met de veronderstelling dat zij niet tégen België streden, maar tegen de Sovjetunie. Deze 'belgicistische' Oostfronters aanzagen het Vlaams Legioen dan ook eerder als een separatistisch project. De eerste lichting Waalse Oostfronters ging er van uit dat de benaming van hun eenheid 'La Légion belge' ging worden, met belgisch uniform en belgische vlag. Degrelle had hen op een bepaald ogenblik ook handig voorgelogen (?) dat hij per brief de toelating had gekregen van Leopold III (eigenlijk zijn privé-secretaris, Graaf Capelle). Dit bewijs is evenwel nooit hard gemaakt geworden.

https://www.youtube.com/watch?v=8G611oj7Glg

Belgische officieren en reserve-officieren (Franstaligen of tweetaligen) die na de capitulatie en ontbinding van het Belgisch leger sinds 28 meil '40 niet in krijgsgevangenschap waren gekomen (door bijvoorbeeld gewoon naar huis te keren) en die dienst wilden nemen in het Waals Légioen, kregen hierdoor toestemming en verlof zonder wedde van de OTAD (Office des Travaux de l‟Armée Démobilisé). De OTAD was een origanisatie op 31 augustus '40 opgericht onder impuls van Leopolds III en met instemming van de bezettende overheid. Deze moest de mogelijkheid bieden over de talrijke officieren (en reserve-officieren) nog enig contact en controle over te hebben. (Herhaaldelijk werden pistes om tijdens de bezetting een zekere beperkte 'Belgische' binnenlandse ordestrijdkracht te mogen oprichten door de Duitsers geweigerd. Deze OTAD gaf per schijf van 6 maanden toestemming aan officieren van het Waals Legioen om in dienst te gaan, en te blijven. Dit gebeurde zelfs nog NA D-Day van juni '44.

Er is wel degelijk een wezenlijk verschil in motieven, aanpak, bestraffing en hedendaagde 'flou artistique' in berichtgeving en benadering m.b.t. de collaboratie van het Vlaams en Waals Legioen. Voor een groot stuk omdat deze ontwerpen tegenwoordig nog politiek bruikbaar zijn.

Door de Waalse Beweging werd bijvoorbeeld ook Léon Degrelle en Rex uit Encyclopedie van de Waalse Beweging gehaald. Dit werd officieel verklaard omwille van het feit dat de Rex-beweging van Degrelle, en gans Degrelles streven voor, tijdens en ook verklaringen na de oorlog steeds kaderden in een belgicistisch project, en niet in een strict Waals kader. Strict objectief gezien klopt die stelling ook. Bijkomende opportuniteit (?) was evenwel ook dat 'de collaboratie' vervolgens op alles wat Vlaams is kon worden afgewenteld.

Wat tegenwoordig sterk wordt onderbelicht is de ambigue houding van de Belgische Regering (die '5 man en een paardenkop' zoals Degrelle zich achteraf herinnerde). Het toch wel plat opportunisme van dezen tijdens de eerste oorlogsmaanden, tot ver na de Battle of Britain, is typerend voor hun engagement, én was tijdens de Wondere Zomer van '40 voor velen typerd voor het failliete parlementaire systeem. Uitgeweken naar Frankrijk mochten ze van Leopold III na de wapelstilstand niet naar België terugkeren. Na aanvraag bij Hitler herkende deze geen Belgische regering meer. Door het volk omwille van hun 'vlucht' gehaat. Leopold III daarentegen half verafgood. Het noopte een minister 'in ballingschap' in Zuid-Frankrijk er zelfs toe om schoorvoetend aan het urinoir van een Frans café/bistro met passant en vroeger politiek concurrent Degrelle te gaan onderhandelen over een tussenkomst bij het Hof of Militair Bestuur over een mogelijke toelating om naar huis te mogen nu de strijd toch was gestreden. Zonder een andere uitkomst, zonder enige middelen of steun van ook Frankrijk was een 'vlucht' naar Engeland een laatste uitkomst. Tegenwoordig worden dezen door de historische gebeurtenissen in het gelijk gesteld.

#119321

Marc Huybrechts

donderdag, 4 september, 2014 - 01:19

 

U presenteert interessante informatie en over de grond van de zaak zijn we het eens: Vlaamse en Franstalige collaborateurs werden niet op gelijke wijze behandeld tijdens de repressie periode. Ze worden dat trouwens nog steeds niet in de Belgicistische regime media van vandaag.

Mijn objectie was puur semantisch m.b.t. de gebruikte formulering in de laatste zin van Jan Govaert. Duitsland was de bezetter van den Belgique tijdens wo2. Zij die ginger vechten voor Duitsland, tegen de Soviets of eender waar, 'collaboreerden' in een bepaalde zin met de bezetter en dus met de toenmalige vijand. Zowel Vlamingen als Franstaligen van toen waren burgers van Belgie, en in die zin collaboreerden alle toenmalige collaborateurs "tegen zichzelf". Het is niet omdat Belgische authoriteiten absurde distincties maakten dat we die zo maar klakkeloos zouden moeten accepteren.