Niet Maggie De Block, maar de kwaliteitsjournalistiek is de grote verliezer

Een gastcolumn van Evert van Wijk.

Nieuwsgierig geworden door de mediahype rond staatssecretaris Maggie De Block heb ik net wat interviews met haar gelezen, bekeken en beluisterd en ik kom tot een schokkende vaststelling. Niet haar mediaoptreden is hallucinant, zoals de Humo het beschreef, maar de manier waarop de media haar hebben aangepakt.

De toon was begin december al zo’n beetje gezet in de Grote Peter van de Veire show. An van Elsen, de ex-miss België noemde de staatssecretaris in dit populair radioprogramma "een teletubbie maal 6". En de grote Peter van de Veire himself deed er met zijn ‘fijnzinnige humor’ nog een schepje bovenop door haar "een kerstkalkoen" te noemen die "moest worden volgestopt".

Nu geef ik graag mijn mening voor een betere prijs, maar als je je zo populair wilt maken bij je luisteraars dan zegt dan mijns inziens heel wat over het intellectuele niveau en het gevoel voor fijne smaak van deze twee lieden.

Intussen was de toon wel gezet. Maar gelukkig liet de kranige Maggie het niet aan haar gemoed komen. Zo lang men inhoudelijk geen kritiek had, liep dit soort onderbroekenlol van haar af als water van een eend.

De verborgen agenda’s werden echter nog niet opgeborgen. Met als bijna hilarisch hoogtepunt een interview in de ‘kwaliteitskrant’ De Morgen. Zelden heb ik een interview gelezen waar de vooringenomenheid van de journalist zo van afspatte. En alsof dat nog niet genoeg was, schreef deze dame op dezelfde pagina ook nog een persoonlijk commentaar waarin de staatssecretaris geen domheid, maar wel onwetendheid werd verweten. Ze had immers tijdens het interview een paar keer wat facts and figures van een papiertje opgelepeld, had het woord stadsbendes met gangbangs verhaspeld en ze had (bewust ironisch) opgemerkt als zou ze de voormalig Fedasil-directeur Bob Pleysier niet kennen, terwijl uit een eerder interview was gebleken dat ze wel degelijk wist wie hij was.

Maar de journalist van dienst wilde koste wat het kost bloed aan de paal. Zij vond de twee versprekingen: 31.000 EUR had 31 miljoen moeten zijn (iets wat voor ieder weldenkend mens meteen zonneklaar is als zijnde een verspreking) en dat niet 15% maar 10% van de mensen die hier naartoe komen asiel aanvragen, twee onvergeeflijke vergissingen van de kersverse staatssecretaris.

Kort daarop volgde een interview in Humo. Eigenlijk kwam dit blad niet verder dan haar die versprekingen nog eens in te wrijven. Ik wed echter dat ieder weldenkend mens die dit interview naleest, alleen maar kan concluderen dat ondanks de vooringenomen vraagstelling de staatstsecretaris met haar antwoorden nagenoeg een foutloos parcours liep.

En toen, toen werd het plots koud buiten. En, ook gij Brutus…,  notabene uit eigen rangen kreeg de staatstsecretaris van ene Peter De Roo een mes in haar rug geplant. Achter haar om, had deze loyale medewerker een open brief naar De Standaard geschreven waarin hij het beleid van zijn eigen staatssecretaris op de korrel nam. Een soort publieke motie van wantrouwen. Meteen begon iedereen weer te roepen: “zie je wel dat ze het niet kan. Hoe kon haar partij iemand verantwoordelijk stellen voor asielbeleid die daar nooit kaas van gegeten heeft?”

Wat een onzin toch. Alsof alleen een boer minister van Landbouw kan worden, of alleen een chemicus een chemische fabriek kan managen?

Maar de plotselinge winterkou had wel als gevolg dat, al was het heel even, de neuzen in dezelfde richting wezen. Nog dezelfde nacht waren er voldoende bedden en hoefde in de hoofdstad geen enkele asielzoeker of dakloze buiten te slapen.

Wat echter een wrange smaak achterlaat, zijn de pogingen vanuit de media, de politiek en zelfs uit eigen gelederen, om deze staatssecretaris al bij voorbaat af te branden. Maar ondanks deze pogingen tot karaktermoord, ben ik ervan overtuigd dat vooral de  Humo en De Morgen de grote verliezers zijn. Ik zou bijna zeggen: wie gelooft deze media nog...?

Evert van Wijk

Evert van Wijk is communicatieadviseur en mediatrainer bij MediaTraining.BE