Prins Laurent en Yasser Arafat

Exact een jaar na zijn intrede in de Senaat [als senator van rechtswege] creeëert [prins] Laurent een zware polemiek als hij er [op 31 mei 2001] Yasser Arafat ontmoet en hem bovendien drie wangkussen geeft. Gaat de hondenliefhebber zich nu ook het lot van de Palestijnen aantrekken, vragen de journalisten zich in koor af.

Als Yasser Arafat op de koffie komt, moet je altijd wat extra gasten uitnodigen: de ontmijningsdienst, snuffelhonden en veiligheidsagenten (met oortelefoontje). De man sleept immers overal waar hij komt het Midden-Oostenconflict als een loodzware schaduw met zich mee. Toch glipt één man doorheen het cordon solitaire rond de Palestijnse president: prins Laurent.

Dat Monseigneur onverwacht opdook, Arafat drie kussen op zijn stoppelbaard drukte en met hem, Kamervoorzitter Herman De Croo (Open vld) en Senaatsvoorzitter Armand De Decker (mr) even koffiekletste in de Salon van de Senaat, zorgde voor hoog opgetrokken wenkbrauwen. De diensten van de Senaat waren slechts een uurtje eerder op de hoogte gesteld van Laurents initiatief.

De Palestijnse leider was duidelijk blij met deze onverwachte kennismaking. Hij knoopte meteen een gesprek aan met de prins, die als senator zijn toespraak kwam beluisteren. Een ploeg van de Egyptische televisie probeerde prins Laurent achteraf zelfs te interviewen. [Senaatsvoorzitter Armand] De Decker waarschuwde Laurent bij zijn eedaflegging als senator impliciet voor het stellen van politieke daden, maar de voorzitter ziet geen graten in deze prinselijke demarche. ‘Prins Laurent is senator zoals alle andere senatoren, hij krijgt net als hen de agenda’s en belde me gisteravond op dat hij Arafat wilde ontmoeten,’ zei De Decker.

Laurent was de enige ‘gewone’ senator die met Arafat op de sofa mocht. De pers vraagt zich af of dat geen misbruik van het prinselijk prerogatief is. ‘Ach, er zijn heel wat senatoren die Ara- fat persoonlijk hebben ontmoet. Nee, dit is in mijn ogen geen po- litieke daad,’ aldus De Decker.

Laurent verschijnt zelden in de assemblee waarvan hij van rechts- wege lid is. Het was met Arafats bezoek welgeteld de derde keer. De eerste keer was dat bij zijn eedaflegging en de tweede keer bij het bezoek van ex-Sovjetleider Gorbatsjov. Dat hij uitgerekend bij het omstreden bezoek van Arafat kwam applaudisseren, wekt zeker grondwettelijke verbazing. Grondwetsspecialist Robert Senelle is allerminst gelukkig met het initiatief van Laurent: ‘Het is me een raadsel waarom hij daar was.’ Filosoof Jaap Kruithof ziet het anders: ‘Gelukkig zit hij niet in de greep van de zionistische lobby.’ Ook ethicus Etienne Vermeersch knikt goedkeurend: ‘Laurent heeft meer gezond verstand dan de sp.’ De socialisten stuurden immers hun kat. Volgens Vermeersch zit de wortel van het kwaad in Israël.

Een wat geïsoleerde Senelle verdedigt zijn stelling: ‘Er zijn voor de leden van de koninklijke familie geen schriftelijke richtlijnen, maar er is wel een constitutionele gewoonte dat zij zich zorgvuldig onthouden van elke politieke commentaar. De prins mocht dus aanwezig zijn, mits hij geen standpunt innam. Want dat zou de ministeriële verantwoordelijkheid in het gedrang gebracht heb- ben. Dat is altijd nageleefd. Toen Leopold II nog kroonprins was, woonde hij vele Senaatsvergaderingen bij. Maar hij sprak nooit een woord. Zodat iedereen zich ging afvragen wat hij eigenlijk dacht.’

De pers benadrukt dat zelfs een zwijgende prins een belangrijke verschijning is bij zo’n ontvangst van een man als Arafat. ‘Dat geeft er een extra dimensie aan,’ bevestigt Senelle. ‘De prins zal immers nooit beschouwd worden als zomaar een gewone se- nator. Dat is echter de verantwoordelijkheid van de voorzitter van de Senaat. Hij moet de overweging gemaakt hebben of het aan te raden was dat de prins kwam.’

Volgens de pers was voorzitter Armand De Decker met de komst van Laurent duidelijk in zijn nopjes. ‘Midden de speech van Arafat liet hij een bode zelfs een kattenbelletje bezorgen aan de prins, die hij vanop zijn gestoelte vriendelijk toelachte,’ weet Het Laatste Nieuws. ‘De prins zetelde midden de groene fractie, maar dat was toeval.’ Hij zat op zijn voorbehouden plaats in het rijtje waar ook prins Filip en prinses Astrid hun zetel hebben.

Drie jaar later zal père Gilbert, de religieuze mentor van Laurent, zijn poulain wel publiekelijk terugfluiten. In een interview in Het Nieuwsblad verklaart hij zonder verpinken dat Arafat een terrorist is.

Thierry Debels in "Prins Laurent - rebel met een reden", Uitg. Houtekiet, ISBN 9789089242020